چکیده:
دکترین آبهای تاریخی در اوایل قرن بیستم در حقوق بینالملل دریاها مطرح شد. با گذشت بیش از یک قرن از عملیشدن دکترین مزبور در بین دولتها، تا به امروز میتوان شاهد پیشرفت اندکی بود. در کنوانسیون 1958 دریای سرزمینی و منطقۀ نظارت و کنوانسیون 1982 حقوق دریاها مقرراتی درخصوص آبهای تاریخی وجود ندارد. با وجود این، امروزه در حقوق بینالملل، تعداد زیادی از دولتها با استناد به دکترین آبهای تاریخی درصددند حوزۀ صلاحیتی خود را در دریاها توسعه دهند، اما فقدان مقرراتی صریح و مشخص در این زمینه به بروز اختلافاتی در سطح بینالمللی منجر شده است، درنتیجه وضعیت آبهای مزبور در هالهای از ابهام است. بنابراین، با توجه به فقدان مقررات معاهداتی در این زمینه، سؤال اساسی در نوشتار حاضر آن است که وضعیت حقوقی آبهای تاریخی در حقوق دریاها چگونه است؟ با توجه به مطالعات به نظر میرسد چنانچه حاکمیت دولت مدعی آبهای تاریخی نسبت به آبهای داخلی در مدت زمان طولانی استمرار داشته باشد و سایر دولتها بر این حاکمیت اعتراضی نداشته باشند، منطقۀ مورد ادعا بهمنزلۀ آبهای داخلی تلقی خواهد شد و در صورتی که حاکمیت دولت مدعی آبهای تاریخی نسبت به دریای سرزمینی در مدت زمان طولانی استمرار داشته باشد و دیگر دولتها بر این حاکمیت اعتراضی نداشته باشند، منطقۀ مورد ادعا بهمنزلۀ دریای سرزمینی تلقی خواهد شد.
The doctrine of historic waters was introduced in the early twentieth century in law of the sea. After more than a century of implementation aforesaid doctrine in between stats، until today can be witness of little progress. In the Convention on the territorial sea and the contingous area and Convention law of the sea، there is no regulations concerning the historic waters.However، today in international law، a large number of stats، according to the doctrine of historic waters in the seas are seeking to expand their jurisdictional ambit، but the lack of clear and specific rules in this regard has led to differences at the international level. Therefore، given the lack treaty provisions in this context،the fundamental question is that historic water situation how is in international law of the sea? regarding to studies conducted seem to if claimant state sovereignty to historic waters over the internal waters continued in a long time and other states haven’t objected to this sovereignty، claimed region will be internal waters and if claimant state sovereignty to historic waters over the territorial sea، continued in a long time and other states haven’t objected to this sovereignty، claimed region will be territorial sea.
خلاصه ماشینی:
بنابراین ، با توجه به فقدان مقـررات معاهـداتی در ایـن زمینـه ، سـؤال اساسـی در نوشتار حاضر آن است که وضعیت حقوقی آب های تاریخی در حقوق دریاهـا چگونـه اسـت ؟ بـا توجه به مطالعات به نظر میرسد چنانچه حاکمیت دولـت مـدعی آب هـای تـاریخی نسـبت بـه آب ها ی داخلی در مدت زمان طولانی استمرار داشته باشد و سایر دولـت هـا بـر ایـن حاکمیـت اعتراضی نداشته باشند، منطقۀ مورد ادعا به منزلۀ آب های داخلی تلقی خواهد شد و در صـورتی که حاکمیت دولت مدعی آب ها ی تاریخی نسبت به دریای سـرزمینی در مـدت زمـان طـولانی استمرار داشته باشد و دیگر دولت ها بر این حاکمیت اعتراضی نداشته باشند، منطقۀ مـورد ادعـا به منزلۀ دریای سرزمینی تلقی خواهد شد .
بنابراین ، تنگه ها ممکن است از لحاظ نظری به منزلۀ آب های داخلی تـاریخی تعیین شوند، اما در عمل موردی وجود ندارد که در آن تنگه ها به منزلـۀ آب هـای داخلـی تلقـی شده باشند، زیرا درخصوص حقانیت تنگه های بین المللی، حداقل در گذشته حق عبور بیضرر از حقوق دریانوردی ذاتی بوده است یا در حال حاضر براساس کنوانسیون حقوق دریاها، حتی حق عبور ترانزیت از لحاظ تاریخی از هرگونه مالکیت تاریخی ادعایی دولت همجوار سـاحل (نسـبت به تنگه ها تحت عنوان آب های داخلی) جلوگیری میکند (٢٩ :٢٠٠٨ ,Symmons).