چکیده:
یکی از کشورهای حوزه خلیج فارس که در آن شیعیان از جایگاه خاص و مهمی برخوردار هستند کویت
میباشد. ساختار حکومت کویت به گونهای است که گروههای زیادی در ساختار آن اجازه دخالت ندارند.
شیعیان با وجود آن که بیش از 30 درصد جمعیت کویت را تشکیل میدهند ولی تا چند سال گذشته
حق دخالت در امور سیاسی، اجتماعی کویت را نداشتند؛ اما سرانجام با پافشاری و ایجاد تشکیلاتی
منظم برای پیگیری خواستههای خود، توانستند در مسائل سیاسی و اجتماعی کویت نقشی هر چند
کمرنگ ولی امیدوار کننده داشته باشند. تا آنجا که به مجلس و پارلمان کویت راه پیدا کرده و کرسی
هایی را تحت اختیار گرفتند تا بدین طریق برای احقاق حقوق شیعیان فعالیت و نقش پررنگ تری ایفا
نمایند. روش تحقیق این مقاله توصیفی تحلیلی و بر اساس منابع کتابخانهای است.
خلاصه ماشینی:
"مهمترین اهداف جمعیت شامل این موارد میشود: ایجاد اعتماد و انسجام در رابطه جامعه کویتی با نظام اسلامی، آموزش جامعه و مشارکت در تأسیس و حمایت از پروژههای شیعیان به شکل خاص و پروژههای اسلامی به طور عام در داخل کویت، توسعه فعالیت سیاسی به منظور دست یابی به ثبات سیاسی در کویت، پررنگ کردن نقش جامعه شیعه جعفری به منظور مشارکت در توسعه تمدن اسلامی، اقدام به منظور گسترش آگاهی از فرهنگی اسلامی از طریق گفت و گو، مقابله با اقدامات فرقهگرایی، توجه به مسائل جامعه شیعیان کویت، تلاش برای رفع عدم تعادل در جامعه که به دلیل فقدان هویت شیعه کویتی، بی بند و باری اخلاقی و فساد اجتماعی و افراط گرایی مذهبی ایجاد شده بود.
با این حال باید دانست جماعت شیرازی نتوانست شیعیان کویت را تحت کنترل خود در بیاورد و این امر بنا به دلایل زیر بود: 1- تمرکز جماعت شیرازی بر اختلافات خودشان با جماعت انجمن فرهنگی اجتماعی که این مسئله منجر به دودستگی و اختلاف و تبادل اتهامات میان دو گروه شد 2- پراکندگی شیعیان در مناطق مختلف به دلیل توسعه آبادانی و شهرنشینی، به ویژه در منطقه بنید القار که بیشتر ساکنان آن از شیعیان پیرو جماعت شیرازی بودند 3- اختلافاتی که میان آنها و جماعت سید خوئی درباره مسئله اعلمیت، اجتهاد و وحدت مرجعیت دینی به وجود آمد 4- اخراج بنیانگذار جماعت سید محمد شیرازی از کویت در اوائل دهه هشتاد هنگامی که مقامات امنیتی بعد از ترور برادرش حسن شیرازی در لبنان از وی خواستند کویت را ترک کند (المدیرس، 1999: 15-18)."