چکیده:
آرمانشهر در معنای کلی، سرزمین خیالی و دست نیافتنی دنیای بشریت است که تاکنون در عالم واقعیت محقّق نشده است و تنها در عالم خیال وجود دارد. آرمانشهر در اندیشهی شاعران و ادیبان مختلف، مدینهی فاضله و ناکجاآبادی است که در آن، همهی انسانها در آزادی و خوشبختی کامل زندگی میکنند و از ظلم و ستم و بیعدالتیهای موجود در عالم واقعیت در آن خبری نیست. شاعران معاصر با دیدن مشکلات و جنگهای اخیر در سراسر دنیا، دست به خلق شهری آرمانی زدند که در آن خبری از جنگ و مصیبت نخواهد بود. جامعهای که زیربنای آن، آیات متعدد قرآن و روایات متواتر بوده و حکایت از حکومتی جهانی دارد که دنیا را اداره خواهد نمود و در آن تنها عدالت و امنیت و سعادت حاکم خواهد بود، آن روز همان روز تشکیل حکومت جهانی امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف است. پژوهش حاضر به بررسی آرمان شهر در شعر شاعران معاصر زبان فارسی و عربی میپردازد. نتایج پژوهش نشان میدهد که آرمانشهر مهدوی در شعر شاعران شامل موضوعاتی همچون؛ آرمانشهر عدل، آرمانشهر مستضعفان، آرمانشهر رفاه و آسایش میباشد. شاعران مختلف برکت، امنیت، کامل شدن عقل و خرد و آشکاری گنجهای زمین را لازمه برقراری رفاه و آسایش در جامعه دانستهاند.
Utopia in total meaning is imaginary and in accessible humanity world، that in the reality world doesn’t be certain yet and only exist in the dream world and minds. Utopia in poets and literates various opinion is، utopia that there in all humans are live whole freedom and fortune. In there، isn’t any news about tyranny and inequity that exist in reality world. Current poets by notice see about problems and recent wars throughout world، occupied to create ideal city that will not any news about war and affliction in there. Society that substructure of its umpteen rendition of Quran and Narrative successive that representative from worldwide Governmental that will administer absolute world and in there just it will be equanimity and security and felicity. That day is idem day that imam Mahdi establishment his global government.
خلاصه ماشینی:
"او، امنیت جهان را در مدینه فاضله باعث ارزش یافتن تمام معیارها، جهانی بدون جنگ و درگیری میداند: آن روز ناگزیر که میآید/ روزی که عابران خمیده/ یک لحظه وقت داشته باشند/ تا سر بلند باشند/ و آفتاب را/ در آسمان ببینند/ روزی که این قطار قدیمی/ در بستر موازی تکرار/ یک لحظه بیبهانه توقف کند/ تا چشمهای خستهی خواب آلود/ از پشت پنجره/ تصویر ابرها را در قاب/ و طرح واژگونهی جنگل را در آب بنگرند/ روی که دست خواهش، کوتاه/ روزی که التماس گناه است/ و فطرت خدا در زیر پای رهگذران پیاده رو/ بر روی روزنامه نخوابد/ خواب نان تاره نبیند (امینپور، 1390: 61- 60- 59) امینپور از روزی سخن میگوید که بدون شک خواهد آمد و آرمانشهر او محقق خواهد شد، روزی که مستضعفان زمین قامت راست نموده و به آسایش و رفاه خواهند رسید؛ زیرا منظور شاعر از «عابران خمیده»؛ مردم مظلوم و ستمدیده جهان است که در اثر دکتر یحیی شامی، یکی از نویسندگان و شاعران معاصر یمنی است که دارای کتب مختلف از جمله، أورع ما قیل فی الفخر و...
رضا اسماعیلی نیز امنیت را تنها در آرمانشهر مهدوی ترسیم میکند: قفس با ظهور تو خط میخورد/ زمین میشود سهم آزادگان/ به سر میرسد فصل سرد سکوت/ ترک میخورد بغض فریادمان (اسماعیلی، 1390: 153) اسماعیلی با بیان عبارات فوق درد و رنج بشریت را تنها در سایه حکومت امام مهدی( تصور کرده است؛ زیرا به عقیده او دیگر زندان و قفسی برای آزاد مردان وجود نخواهد داشت و هرکس با آزادی بیان اندیشه خود را ارائه میدهد."