چکیده:
این مقاله فضای گفتمانیِ فعالیت بدنی زنان را به منظور پاسخ به سؤالی اساسی بررسی میکند؛ چرا اغلب زنان با تداوم فعالیت بدنی مشکل دارند و موفق نمیشوند بهطور دائمی از یک برنامۀ تمرینی سبک، منظم و طولانیمدت استفاده کنند؟ تحلیل حاضر با استفاده از توصیف مفاهیم بهکاررفته در نظریۀ گفتمان لاکلو و موف (1992) انجام شده است. در فضای فعالیت بدنی زنان، دو گفتمان ترس از چاقی و گفتمان سلامتجویی بهمنزلۀ گفتمان بزرگ و کوچک شناسایی شده است. دستاورد این مقاله تبیین این فرضیه است که آنچه اهداف بلندمدت و حضور منظم در فعالیت بدنی را رقم میزند مرتبط با اهدافی است که گفتمان سلامتجویی و مسئولیت فردی نسبت به رفتارهای سلامت ایجاد میکند و برنامههای مشارکتی نامنظم نیز مرتبط با اولویتها و اهدافی است که گفتمان ترس از چاقی تعریف میکند. همچنین، شناسایی و دستهبندی مقولات مرتبط با هریک از اهداف فیزیکی، روانی و اجتماعی در این دو گفتمان نشان میدهد به دلیل غلبه و برتری گفتمان چاقی این اهداف، معنا و هویت خود را از گفتمان چاقی دریافت میکنند. برنامهریزیهای آیندۀ فعالیت بدنی برای زنان باید با در نظر گرفتن گفتمانهای غالب در این فضا تدوین شود.
خلاصه ماشینی:
فضای گفتمانی فعالیت بدنی زنان 1 بتول عرب نرمی چکیده این مقاله فضای گفتمانی فعالیت بدنی زنان را به منظور پاسخ به سؤالی اساسی بررسی می کند؛ چرا اغلب زنان بـا تداوم فعالیت بدنی مشکل دارند و موفق نمی شوند به طور دائمی از یک برنامة تمرینی سبک ، منظم و طولانی مدت استفاده کنند؟ تحلیل حاضر با استفاده از توصیف مفاهیم به کاررفته در نظریة گفتمان لاکلو و موف (١٩٩٢) انجام شده است .
مسـئلة پژوهش از آنجا ناشی می شود که به رغم توصیه های مختلف جامعة پزشکی به فعالیت بدنی برای اهداف سلامت ، همواره شاهد دوره های تمرینی فشرده و آسیب زننده به همراه رژیم های غـذایی سخت با اهداف کوتاه مدت در بانوان هستیم و همواره این سؤال اساسی مطرح اسـت کـه «چـرا اغلب زنان با تداوم تمرین مشکل دارند و موفق نمی شوند که به طور دائمی از یک برنامة تمرینی منظم و مداوم استفاده کنند؟» شاید بتوان پاسخ این سؤال را در بررسی انگیزه های واقعی زنـان از تمـرین و فعالیـت بـدنی پیدا کرد.
دغدغـة ایـن پـژوهش ایـن است که از طریق تحلیل گفت وگوهـای روزمـره دریـابیم در یـک فضـای ورزشـی ماننـد سـالن بدن سازی و ایروبیک ، فضای گفتمانی چگونه شکل می گیـرد و حاضـران چـه درکـی از فعالیـت بدنی مداوم ، اضافه وزن و مسئولیت پذیری شخصی درخصوص رفتارهای سـلامت دارنـد، چگونـه هریک از گفتمان ها در باورهای شخصی زنان مراجعه کننده به باشگاه ها تعبیه و تـداوم و تکثیـر می شوند و گویش گران کدام گفتمان رفتارهای پایدارتری را برای فعالیت های ورزشی دارند؟ 1.