چکیده:
جنوب لبنان به عنوان کانون تشیع این کشور، فرهیختگانی مانند محمدعلی شمس الدین را در دامن خود پرورده است . شمس الدین شاعر معاصر لبنان با فراخوانی شخصیت های خاندان عصمت و طهارت در شعرش به روش نمادین و با استفاده از فن نقاب ، گاهی از پدیده تکرار بهره می گیرد تا خصوصیتی از ایشان را برجسته سازد و با ذکرش به مضامین معتنا به خویش راه یابد. پژوهش حاضر به روش توصیفی- تحلیلی در نظر دارد نمادهای شیعی و روش کاربرد نقاب شخصیت های خاندان عصمت را در شعر شمس الدین بیان دارد. مهمترین نتیجه هویدا شدن سه مرحله در فراخوانی شخصیت های شیعی است و شاعر عموما در مرحله دوم درد و رنج مردم لبنان را در تجاوزات رژیم صهیونیستی به کشورش بیان می کند و ظلم ناشی از جنگی نابرابر را با استفاده از نمادهای شیعی و کاربرد نقاب ذکر می نماید.
خلاصه ماشینی:
"برای مثال او در سرودة «مزاری بر زمین » بار دیگر از اسیران یاد می کند و به کبوتری بر اسبی اشاره کرده ، اما با استفاده از اصطلاح آخر الزمان توجه را به مصایب روزگار خویش منعطف ساخته و سوگند به امام شهید را توشۀ راستگویی خود قرار می دهد و می گوید:« اسیران را وانهید بر آن غریب زاری کنند/ آسمان اشک پربارش را می بارد/ او کمانچه و بوی خوش دارد/ و کبوتری بر اسب / ایستاده / شگفت / شیون می کند که عروسش خاک آلود و افسرده است / مهلت یافتۀ آخر الزمان / ای خانواده ام که لباس کفنتان شده / بگیرید و مرا بپوشانید/ خونم را وانهید تا در خونتان جاری شود/ و دست در گردنم اندازید/ سوگند به حسین (ع )/ دیدگانم منزلتان باشد/ و مثل شما / در ویرانۀ این منزل اندوهبار می خوابم .
بررسی دیوان اشعار شمس الدین به عنوان شاعری شیعه کاربرد نماد و نقاب را آشکار نموده و نتایج ذیل را پدید آورده است : ١- شمس الدین در بیان مضامین مورد نظرش از نمادهای تاریخی و دینی بهره مند شده و در همین راستا شخصیت امام حسین (ع )، حضرت زینب (س )، حضرت ابوالفضل (ع )، بانو فاطمه زهراء (س ) و حضرت مهدی(عج ) را فراخوانی کرده تا از دغدغه های خویش پرده بردارد."