چکیده:
بازارهای مالی یکی از عوامل موثر بر رشد اقتصادی هستند به طوری که اقتصاددانان معتقدند با نادیده گرفتن رابطه بخش مالی و رشد اقتصادی، درک فرایند رشد اقتصادی ناقص خواهد بود. مطالعه حاضر به بررسی آثار توسعه بازارهای مالی (بازار اوراق بهادار و نظام بانکی) بر سطح و رشد تولید ناخالص داخلی با استفاده از داده های پانل 40 کشور توسعه یافته و در حال توسعه، طی دوره 2003-1979 مبتنی بر روش گشتاورهای تعمیم یافته (GMM) می پردازد. همچنین اثرات توسعه بازارهای مالی در کوتاه مدت (بر اساس داده های سالانه) و بلند مدت (براساس داده های متوسط گیری شده پنج ساله) با یکدیگر مقایسه می شوند. برای این منظور از متغیر نسبت فعالیت، به عنوان شاخص توسعه بازار اوراق بهادار و متغیر اعتبارات، به عنوان شاخص توسعه نظام بانکی و همچنین متغیرهای متوسط سال های تحصیل، مخارج دولت، نرخ تورم و درجه بازبودن تجاری به عنوان متغیرهای کنترل در الگوی نرخ رشد بر اساس روش داده های پانل پویا (DPD) استفاده شده است. مطابق نتایج حاصله، توسعه نظام بانکی تنها در بلندمدت اثر با اهمیتی (به لحاظ اندازه و اهمیت آماری) بر سطح تولید ناخالص داخلی دارد. با این حال هیچ یک از شاخص های توسعه مالی اثر با اهمیتی بر نرخ رشد اقتصادی نداشته است. لذا به نظر می رسد تقویت بازارهای مالی هرچند سطح تولید را ارتقا می دهد اما لزوما نمی تواند افزایش نرخ رشد اقتصادی را در پی داشته باشد.
This paper investigates empirically the relationship between development of the financial system and economic performance using a panel data set for 40 countries during the period 1979-2003 based on recent generalized-method-of moments technique developed for dynamic panels. The impact on GDP level and GDP growth of stock markets and banks is distinguished. Results show that the bank credits as a proxy for the banking system development have a positive and significant effect on the GDP level in the long-run، but there is no significant relationship among financial development proxies and GDP growth.