چکیده:
پژوهش حاضر شامل دو مطالعه است که به بررسی رابطه بین توانایی دست یابی به موارد شرح حال اختصاصی از حافظه و نشانه های PTSD می پردازد. مطالعه ی اول شامل یک گروه از مبتلایان به PTSD ناشی از جنگ ، به عنوان گروه آزمایشی و دو گروه کنترل (Non-PTSD و سالم ) بوده و مطالعه ی دوم ، بر روی بیماران سرطانی مبتلا به PTSD و گروه کنترل سالم انجام شده است . گروه ها در متغیرهای سن و هوش همتا شدند. آزمودنی ها به دنبال تکمیل مقیاس تجدیدنظر شده تاثیر رویـداد (IES-R)، سیاهه ی افسردگی بک (BDI)، سیاهه ی اضطراب بک (BAI)، و مقـیاس هوش تجدیدنظر شده وکسلر بـزرگسالان (WAIS-R)، به تکمیل آزمون حافظه ی شرح حال (AMT) و مصاحبه حافظه شرح حال (AMI) پرداختند. نتایج مطالعه اول نشان داد که در گروه های دارای سابقه ی تروما کاهش اختصاصی بودن خاطرات در AMT و AMI با استرس پس از سانحه وسیع تر همراه می باشد و در بین این گروه ها نیز، افرادی که دارای نشانه شناسی شدیدتری بودند، نواقص حافظه وسیع تری نشان دادند. یافته های مطالعه ی دوم حاکی از آن بود که بیماران سرطانی مبتلا به PTSD، در مقایسه با گروه کنترل ، قادر به بازیابی جزئیات رویدادی و معنایی کمتری در مورد گذشته شخصی خود می باشند. آنهایی که نشانه شناسـی شـدیدتری داشتند، خاطرات اختـصاصی کمتری را از حافـظه بازیابی نمودند. داده های هر دو مطالعه براساس فرضیه دستیابی توافقی به مواد شرح حال اختصاصی در افراد مبتلا که منعکس کننده ی یک فرآیند تنظیم اثر می باشد، بحث شده اند.
Two studies examined the relationship between the ability to access specific autobiographical material in memory and symptoms of posttraumatic stress. Participants completed the AMT and AMI followed by IES-R، Persian versions of BDI،
BAI and the WAIS-R. Study 1 consists of two samples of privates with and without posttraumatic stress disorder (PTSD) and a sample of healthy control. Results showed that reduced specificity of memories on the AMT and AMI is associated with
increased posttraumatic stress in traumatized samples. Study 2 examined retrieval of episodic and semantic autobiographical information from previous lifetime periods in groups of cancer survivors with posttraumatic stress and healthy controls. The cancer survivors were able to generate fewer specific episodic and semantic details about the past compared to the controls. The more symptomatic survivors showed the greatest memory
impairment. The data from both studies are discussed in terms of compromised access to specific autobiographical material in distressed trauma survivors reflecting a process of affect regulation.
خلاصه ماشینی:
"در این مطالعه رابطه ی بین نشانه های PTSD و جنبه های معنایی حافظه شرح حال در بیماران سرطانی ، دو سال پس از درمان و در مقایسه با گروه کنترل نرمال مورد بررسی قرار گرفته است .
٣. آمار توصیفی و مقایسه میانگین گروهها در AMI و AMT انحراف خطای معیار سطح گروه ها تعداد میانگین معیار میانگین F معناداری کنترل **۰/۰۰۰ /۶۹۱ ۰/۲۴ ۱/۲ ۸/۲۴ ۲۵ ۰/۱۹ ۰/۹۹ ۱/۶۴ ۲۵ ۲۴۹ ۰/۲۰ ۶/۲ PTSD AMT ۱ ۲۵ Non-PTSD کنترل ۰/۲۵ ۱/۲۵ ۲۰ ۲۵ *۰/۰۰۰۱ ۲۴/۶۹۲ ۰/۵۵ ۲/۷۵ ۱۵ ۲۵ PTSD childhood ۰/۵ ۲/۵ ۱۷ ۲۵ Non-PTSD کنترل ۰/۳۵ ۱/۷ ۱۹ ۲۵ *۰/۰۰۰۱ ۲۲/۰۰۸ ۰/۳ ۱/۵ ۱۶ ۲۵ PTSD Adult ۰/۵ ۲/۳ ۱۷ ۲۵ Non-PTSD کنترل ۰/۲ ۱ ۲۱ ۲۵ *۰/۰۰۰۱ ۱۴/۶۲۶ ۰/۳ ۱/۶ ۱۸ ۲۵ PTSD Recent ۰/۲۵ ۱/۳ ۱۹ ۲۵ Non-PTSD * معنادار در سطح ٠/٠٥ (دو دامنه ) ** معنادار در سطح ٠/٠١ (دو دامنه ) برای آزمون فرضیه ی اول این مطالعه (رزمندگان مبتلا به PTSD جنگ ، نسبت به رزمندگان غیر مبتلا به PTSD و افراد عادی عملکرد پایین تری در حافظه شرح حال رویدادی و معنایی دارند)، نمرات هر سه گروه در AMT و بخش معنایی AMI که شامل سه خرده مقیاس مجزا می باشد، مورد مقایسه قرار گرفت .
در تبیین این نتایج ، همانگونه که در بخش قبلی ذکر گردید، فرضیه ی تعدیل اثر بیان کننده ی این نکته بود که افراد مبتلا به PTSD به واسطه ی راهبرد شناختی که برای کاهش اثرات تروما به کار می گیرند، در بازیابی از حافظه ی شرح حال کمتر اختصاصی عمل کرده و در پاسخ به تکلیف خاطرات کلی ارائه می دهند."