خلاصه ماشینی:
"کوتـازی وجـن (١٩٩٩) سه روش برای ارائه فرهنگ در کتابها و مطالب آموزشی زبان انگلیسی ذکر می کننـد که عبـارتانـد از: اسـتفاده از فرهنـگ خـودی زبـان آمـوزان، اسـتفاده از فرهنـگ کـشورهای Kachru English as an International Language (EIL) McKay Davies انگلیسی زبان و ارائه فرهنگ های کشورهای مختلف جهان.
کاناگاراجا 8 (٢٠٠٧) نیز در مورد آموزش زبان انگلیـسی در کـشورهای غیر انگلیسی زبان با دیدگاهی پسا استعماری 9 و پسامدرن به مسئله نگاه می کند و بر ایـن بـاور Cook McKay Teaching English as a Foreign Language (TEFL) Kumaravadivelu Postmethod Self Others Canagarajah Postcolonial است که زبان آموزان باید زبان انگلیسی را مطـابق بـا اهـداف، نیازهـا و ارزشهـای خـود بـه کاربرند و نقش خلاقانه و منتقدانه ای را ایفا نمایند.
به تعبیر دیگر، مدرسان بیش تر از والدین و زبـان آموزان خطر لطمه خوردن زبان و فرهنگ بومی توسـط زبـان و فرهنـگ انگلیـسی را احـساس می کردند؛ د یل آن می تواند این باشـد کـه مدرسـان زبـان در ایـن پـژوهش ، فـارغالتحـصیلان گرایش های مختلف رشته زبان انگلیسی بودهانـد و همگـی پـیش زمینـه ای از مطالعـه در مـورد مسائل جامعه شناختی زبان انگلیسی داشته اند؛ بنابراین انتظار می رود که آگاهی آنان نـسبت بـه موقعیت کنونی زبان انگلیسی در جهان نیز بیشتر از دو گروه دیگر بوده باشد.
این شرایط موجب می شـوند که مدرسان نقش منفعلانه ای پیدا کنند و چارهای جز پیروی از قوانین آموزشگاههـا و تـدریس کتابهای تعیین شده نداشته باشند؛ بنابراین ، مدرسان بـاوجوداین کـه نـسبت بـه والـدین زبـان آموزان آگاهی بیش تری از شرایط جامعه شناختی زبان انگلیسی دارند، اما کم تر از آنهـا نـسبت به پررنگ شدن جایگاه فرهنگ بومی در امر تدریس ، اهمیت نشان می دهند."