خلاصه ماشینی:
به نظر چیزی که بیانی در خاطر داشته این است که در آن زمان در سرزمین هند هنروران محلی مانند محمد حسین کشمیری و غیره پیدا شدند که خوشنویسی را پیشهی خود قرار دادند و آثار برجستهای از قلم خود به صورت قطعات و نسخههای خوش خط کتب فارسی و کتیبههای زیبا به وجود آوردند و مورد تقدیر پادشاهان مغول و امیران ایشان مانند عبد الرحیم خان خاقان و غیره قرار گرفتند.
از ایران نیز هنروران بزرگی شیفتگی و علاقه پادشاهان در حکومتهای مسلمان هند به اینکه اشعارشان به خط خوش آراسته شود،باعث شد که هنرمندان تحت حمایت آنها این زمینهی هنری را گسترش دهند،به ویژه که مدتی بعد با حضور خط نستعلیق که جلوهگر زیبایی تصاویر نقاشی،معماری و عرفان این سرزمین بود به هنر ایرانیان بیشتر روی آوردند چون سلطان بایزید دوری هروی ملقب به کاتب الملک، عبد الرحیم هروی عنبرین قلم،عبد الرشید دیلمی معروف به رشیدا،محمد امین مشهدی و دیگران به دربار تیموریان هند رجوع کردند و فن خوشنویسی و خطاطی در شبه قاره نه تنها تا اواخر دولت مغولان رواج تمام داشته بلکه تا امروز هم ادامه یافته است.
در سال 1955 همراه با میر سید علی و چند تن دیگر به هند رفت و در دربار همایون آنچنان جایگاهی یافت که پس از او جلال الدین اکبر شاه(963-1014)نیز او را بسیار مورد تفقد قرار داد.
شیفتگی این پادشاهان به حدی بود که بسیاری از آنان به فارسی شعر میسرودهاند،از جمله نظام الدین بحری که پایهگذار سلسلهی نظام شاهی بوده است نمونهها و آثار خطی موجود روی کاشی در بناهای تاریخی بیدر قدرت فوق العادهی هنر خوشنویسی ایرانی را نشان میدهد.