چکیده:
اگر شعر و شاعری در خدمت خیر و صلاح جامعه باشد، و آن را به سوی اخلاق فاضله و ایمان به خدا سوق دهد؛ بدون تردید مورد تأیید اسلام است، که قرآن، پیامبر گرامی اسلام(ص) و اهل بیت(ع) هم از چنین شعری حمایت می کنند. از صدر اسلام تا حال با تمسک به سنت پیامبر اکرم(ص)، از شعر به عنوان سلاحی کارآمد و معنوی در دفاع از دین و مبانی آن، و نیز مقابله با تهاجم دشمن استفاده شده است . در این خصوص بهار و احمد صافی از نمونه های بارزی هستند که د ر لابه لای اشعارشان باورهای دینی و آموزههای اعتقادی، نمودی روشن دارد. تلاش این مقاله بر آن است که ظهور و بروز اندیشههای دینی، در اشعار این دو شاعر معاصر را با روش تحلیل محتوا بررسی نماید.
خلاصه ماشینی:
اندیشههای دینی، شعر مذهبی، ملکالشعرای بهار، احمد صافی النجفی، ادبیات معاصر مقدمه دامنه باورهای مذهبی بسیار گسترده است، و شعر از ابزارهایی است که میتواند بیانگر این باورها باشد؛ زیرا شعر زایش اندیشه، احساس، عاطفه، دغدغههای انسانی، باورهای اجتماعی، آرمانها، ارزشها، دلواپسیها، دردمندیها، آمال و خواستههای شاعر است که در قلمرو زندگی آدمی و در شکل مطلوبش میتواند منجر به ایجاد تحول، نگرش و فرایندهای مختلف ارزشی و دینی شود.
شاعر از انتساب ناگسستنی خویش به پیامبر(ص) و تبعیت خود از راه و روش او که همان طریق مبین اسلام است، سخن میگوید و تخطی ار سنت پیامبر را ناممکن میداند؛ افتخارش بر این است که نبی اکرم(ص) جد اوست و جامعه بشری را به سوی فلاح و رستگاری هدایت میکند.
اما در مورد احمد صافی قضیه فرق میکند، و آن این است که در آغاز جوانی در ایمان او نوعی شک و تزلزل وجود داشته است، و هرچه به میانسالی و پیری قدم میگذارد از شک و تردید دست میشوید و به خدا و فرایض دین اسلام ایمان قلبی پیدا میکند، بهگونهای که خدا را شاهد و ناظر بر تمام هستی دانسته و خود را ملزم میکند تا به انجام فرایض دین مبادرت نماید.