خلاصة:
هر بررسی ستر و پوشش و نیز نظر و نگاه از مسائل مهم در روابط اجتماعی است که فقه امامیّه برای آن دستورها و ضوابطی را بیان کرده است. در این مقاله به روش توصیفی و تحلیلی و مستند به فقه امامیّه و کلمات فقهای اسلام، در خصوص ستر و نظر پرداخته شده و علاوه بر این، به استثناء های آن نیز اشاره شده است.
ملخص الجهاز:
این تفسیر که با استعمال لغوی و عرفی کلمۀ (زینت) سازگاری دارد به دلالت التزامی بیانگر آن است که آشکار نمودن دست و صورت نیز جایز است؛ زیرا موضوع حکم شرعی در حرمت یا جواز آشکار کردن زینت، به زینت بالفعل مربوط میشود و زینت بالفعل تنها در زمانی که زن از زینت استفاده میکند معنا دارد؛ در غیر این صورت، اعتقاد به جواز آشکار نمودن سرمه، انگشتری و سایر زینتها، صرف نظر از استفاده عملی زن از آنها، امری بیمعنا خواهد بود.
بررسی دلالت صحیحة ابی نصر بزنطی در جواز کشف وجه و کفّین زن عبدالله بن جعفر حمیری قمی در کتاب قرب السناد، به سند خود، از احمد بن محمد بن عیسی و او از امام رضا (علیه السّلام) نقل میکند: موسى، شبيرى زنجانی، كتاب نكاح (زنجانى)، همان، ج2، ص567.
بررسی عدم لزوم پوشش بانوان بیابان گرد و بادیه نشین با توجّه به عمومیّت و شمول دلیلهای قرآنی و روایی، شکی در وجوب حداقل پوشش بر همة بانوان مسلمان، اعم از شهری، روستایی و بیابانگرد نیست، ولی از آنجا که به حسب غالب، زنان بیابانگرد و بادیهنشین، از پوشش مطلوبی برخوردار نیستند و به غیر از چهره و دو دست، بخشهای دیگری از بدنشان مانند موها نیز نمایان است، این پرسش مطرح میشود که آیا نگریستن به آنان در صورتی که بدون قصد تلذّذ باشد، جایز است یا خیر؟ در حقیقت منشأ این بحث، روایتی است که شیخ کلینی به سند موثق از عباد بن صهیب نقل میکند: 5 6 « مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ عَنْ عِدَّةٍ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ عَبَّادِ بْنِ صُهَيْبٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ لَا بَأْسَ بِالنَّظَرِ إِلَى رُءُوسِ أَهْلِ تِهَامَةَ- وَ الْأَعْرَابِ وَ أَهْلِ السَّوَادِ وَ الْعُلُوجِ- لِأَنَّهُمْ إِذَا نُهُوا لَا يَنْتَهُونَ ....